Historia

Kot syjamski jest jedną z najstarszych kocich ras. Korzenie tej naturalnej rasy wywodzą się z Azji południowo-wschodniej, gdzie rasa ta istniała  prawdopodobnie już w XIV wieku w Syjamie, czyli dzisiejszej Tajlandii. Czczono jej jako koty świątynne, krążą bowiem legendy, że koty syjamskie mieszkały w świątyniach, w których były stróżami. Być może z tego względu uważano je za święte i oddawano cześć. Pod koniec XIX wieku pierwsze koty syjamskie dotarły do Anglii wraz z brytyjskim konsulem i były tam hodowane jako koty rasowe. Koty syjamskie już w roku 1871 pojawiły się na wystawie w Pałacu Kryształowym w Londynie. Wzorzec rasy powstał 20 lat później i tak w 1892 został im przyznany pierwszy standard rasy. Rasa upowszechniła się w innych europejskich krajach w latach 30’ XX wieku.

Charakterystyka rasy

Mają ognisty  temperament i znane są z przywiązania do opiekunów. Rozłąkę z opiekunem  mogą nawet przypłacić zdrowiem, dlatego to cudowne zwierzęta, ale wyłącznie dla osób, które niezbyt często wyjeżdżają. Koty te z natury są ciekawskie i łatwo nawiązują kontakty, dlatego wizyty gości nie stanowią dla nich problemu. Nie sprawia im także problemu obecność innych kotów lub psów. Dobrze czują się w rodzinach gdzie są dzieci, ponieważ nie przeszkadzają im częste głaskanie i zabawy.  Uwielbiają towarzyszyć opiekunowi w codziennych obowiązkach, chętnie się z nim komunikują wydając z siebie dużo przeróżnych dźwięków. Można czasami zaobserwować, że są zazdrosne. Z całą pewnością nie nadają się dla osób, które bardzo dużo czasu sprzedają domem. Koty tej rasy są bardzo inteligentne, dlatego szybko i chętnie uczą się nowych sztuczek. Należy pamiętać, że niestety temperament kotów syjamskich może sprawić, że wspólne życie pod jednym dachem z kotem tej rasy nie jest łatwe, ponieważ domagają się ciągłej uwagi, często i głośno miauczą, a dźwięki, które wydają są niskie i bardzo przejmujące.

Zdrowie

Niestety u kotów syjamskich często występują dziedziczne choroby. Jedną z takich chorób jest  postępujący zanik siatkówki (PRA), który w najgorszym wypadku może doprowadzić do ślepoty. Inne wrodzone wady genetyczne to  gangliozydoza (prowadzi do uszkodzenia układu nerwowego, wielotorbielowatość nerek (PKD) tworzeniu się w obrębie nerek mnogich, rozrastających się torbieli wypełnionych płynem,  czy mukopolisacharydoza typu VI (objawia się to głównie zmianami kośćca). U kotów syjamskich obserwuje się także zwyrodnienia stawów lub karłowatość, bywa, że zmiany mogą też występować w narządach wewnętrznych. U kotów tej rasy dość powszechnie występuje zez lub oczopląs, chociaż te na szczęście nie niosą żadnych dolegliwości. Ciekawostka jest, ze zez zmienia swoje położenie wraz z wiekiem. Czasem występuje skrzywienie ogona, uważane obecnie za wadę. Ciekawostka jest, że koty syjamskie maja ograniczona zdolność widzenia w ciemności. To zjawisko wywołane jest tym, że koty syjamskie pozbawiony jest błony odblaskowej w oku, która sprawia, że jest możliwe  odbijanie światła. Ta przypadłość powoduje, że koty syjamskie są mniej aktywne nocą. Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością – mogą żyć nawet 20 lat.