Najbardziej znane psy w historii ludzkości. Cz.1
Czas czytania: 5 min
Pierwszym opisanym przeze mnie czworonogiem będzie Łajka. W początkowym etapie życia nazywana była Kudriawka lub Limonczik. Dopiero krótko przed lotem w kosmos (który był jednym z eksperymentów, przed planowaną w latach późniejszych, pierwszą podróżą człowieka w kosmos) nazwano ją imieniem, które zapisało się w historii. Łajka była suczką nierasową (mieszanką kilku różnych ras). Znana jest ona głównie z tego, że została pierwszym na świecie psem (tudzież żywym stworzeniem) który został umieszczony w radzieckim sztucznym satelicie o nazwie Sputnik 2 i wystrzelonym na orbitę okołoziemską 3 listopada 1957 roku. Niestety, istnieje wiele kontrowersji dotyczących tej historii. Jedną z nich jest fakt, że od początku owy lot, miał być podróżą tylko w jedną stronę. Kolejną przykrą kwestią jest sposób w jaki Łajka odeszła z tego świata. Początkowo utrzymywano, że żyła ona kilka dni, a przyczyną śmierci była hipoksja (niedotlenienie organizmu). Dopiero w 2002 roku okazało się, że zmarła ona zaledwie 6-7h godzin po starcie, w wyniku nagłego wzrostu temperatury w kapsule, w której przebywała, do przeszło 40 stopni Celsjusza.
Kolejnymi psami które opiszę są Balto i Togo. Oba były przedstawicielami rasy Syberian Husky i są znani, głównie ze względu na ich udział w wyścigu zwanym „Wielkim wyścigiem miłosierdzia”, który odbył się na przełomie stycznia i lutego 1925 roku na terenie Alaski. W tym czasie w jednym z miast (Nome) stwierdzono błonicę (ciężka choroba zakaźna występująca głównie u dzieci) która w krótkim czasie mogła doprowadzić do epidemii. Jedyną nadzieją było podanie surowicy, która znajdowała się w tamtym czasie w mieście Anchorage oddalonym o 1600km. Pierwsze 600 km surowica podróżowała pociągiem. Niestety dalsza podróż w ten sposób była niemożliwa. Inne drogi (powietrzna i wodna) ze względu na warunki atmosferyczne były w tym czasie niedostępne. W związku z tym postanowiono, że surowicę dostarczą psy wraz ze swoimi maszerami (przewodnik psiego zaprzęgu). Dzięki współpracy ludzi i psów w ciągu 5 dni, 20 zaprzęgów pokonało trasę prawie 1000km i dostarczyło surowicę do miasta Nome. Balto był liderem zaprzęgu, który pokonał ostatni etap wyprawy. Togo z kolei był liderem zaprzęgu, który pokonał najdłuższy i najtrudniejszy etap całej podróży.
Następnym psim bohaterem jest Barry – najbardziej znany psi ratownik na świecie. Był on przedstawicielem rasy Bernardyn i przypisuje mu się uratowanie (wspólnie z jego zespołem ratowniczym) przeszło 40 osób które zostały uznane za zaginione i przysypane przez lawiny śnieżne. Barry żył w latach 1800-1814r. W muzeum w Bernie, jego pomnik, będący wiernym odlewem jego ciała, jest pierwszym w kolejności eksponatem znajdującym się w głównym holu muzeum. Jego ciało zostało pochowane, na cmentarzu dla zwierząt, znajdującym się na wyspie Île des Ravageurs znajdującej się w bliskiej odległości od Paryża.
Myśląc o psich bohaterach, nie sposób nie wspomnieć o Taro i Jiro. Byli oni przedstawicielami wymarłej japońskiej rasy Sakhalin Husky. W 1957r Japoński Narodowy Instytut Badań Polarnych rozpoczął program badawczy na Antarktydzie. W styczniu tegoż roku, Japończycy założyli na wyspie East Ongul stację badawczą Showa. Wysłali na nią 11 badaczy i 15 psów zaprzęgowych. Następnego roku, statkiem „Soya” miała przypłynąć kolejna ekipa naukowców, która miała zastąpić pierwszą. Niestety ze względu na złe warunki atmosferyczne, nie udało im się dotrzeć do samej bazy. Cała ekipa została zawrócona, a pierwszy zespól został ewakuowany helikopterem. Na stacji pozostawiono 15 psów, których ewakuacja okazała się niemożliwa. Psy zostały na łańcuchach z zapasem jedzenia na kilka dni. Rok później, kolejna ekipa która przybyła na miejsce nie wierzyła własnym oczom. Dwa psy spośród całej piętnastki, przeżyły 11 miesięcy, same bez ludzi, na Antarktydzie (7 psów umarło na łańcuchach, 8 uwolniło się – wśród nich byli Taro i Jiro). Prawdopodobnie nauczyły się polować na foki i pingwiny i dzięki temu udało im się przetrwać prawie rok w tych trudnych warunkach. Jiro pozostał na miejscu wraz z ekipą i zmarł w 1960 roku. Taro z kolei wrócił do Japonii i do 1970 roku żył na Uniwersytecie Hokkaido. Na podstawie tej historii powstało kilka filmów, a najbardziej znany z nich nosi tytuł „Przygoda na Antarktydzie (Eight Below)”.
Ostatnim psem, którego historię przybliżę w cz.1 jest Bluey. Nie jest on co prawda, klasycznym przykładem psiego bohatera, gdyż nie jest kojarzony z żadnym z heroicznych czynów, ani nie ocalił niczyjego życia. Jest jednak psem, szczególnym, a swoją wyjątkowość zawdzięcza długości swojego życia – która bagatela, wyniosła prawie 30 lat (29 lat i 160 dni). Do 2023 roku pozostawał on rekordzistą Guinessa w tej dziedzinie. Bluey był przedstawicielem pasterskiej rasy Australian Cattle Dog, której średnia długość życia wynosi 13 – 15 lat. Jak widać, nasz psi celebryta, przeżył 2 krotnie więcej czasu, przez większość swojego życia pracując i pomagając swojemu panu, w pilnowaniu i zaganianiu owczego i krowiego stada. W cz.2 przybliżę sylwetkę kolejnych pięciu znanych na całym świecie psich bohaterów.
Wybrane dla Ciebie
Jakie zwierzęta są najczęściej wybierane na domowe pupile?
Na świecie żyje obecnie nawet ponad miliard zwierząt towarzyszących. Częściej, do ich opisu, posługujemy się angielską nazwą pets, a to jakie gatunki dominują pod względem liczebności w tej grupie, zależy od miejsca na świecie.
czytajPodstawy opieki nad królikiem. Co musisz wiedzieć przed adopcją?
Króliki coraz częściej są wybierane jako domowi towarzysze. Co powinieneś wiedzieć, zanim zaprosisz uszaka pod swój dach?
czytajPsy i ich właściciele. Czy upodobniają się do siebie nawzajem?
Czy to prawda, że psy są podobne do swoich właścicieli zarówno pod względem charakteru, jak i cech wyglądu? Tę teorię, która wydaje się zwykłym stereotypem lub rozpowszechnianym dla żartu mitem, potwierdziły badania naukowe, a dowody na jej prawdziwość przedstawiają również behawioryści oraz psychologowie.
czytajLeczenie żółwi
Nie płaczą, nie wyją, nie wydają dźwięków… Skąd możemy wiedzieć, co dolega żółwiom? I na co się je leczy?
czytaj