Największego szoku doznałem, pracując w pierwszym sklepie zoologicznym w mojej karierze, do którego pewnego dnia przyszła kobieta z synem. Gdy pokazywałem im boa cesarskiego, którego mieliśmy na sklepie, kobieta, chcąc „zabłysnąć” opowiedziała mi swoją wersję historii, dotyczącą rzekomo jej kuzynki, która hodowała jadowitego węża. Wcześniej słyszałem różne wersje, wymieniane były różne gatunki (głównie węży z rodziny dusicieli [Boidae]) ale z wężem jadowitym spotkałem się pierwszy i chyba jedyny raz.

Gdy kilkukrotnie spytałem jak wyobraża sobie sytuację w której wąż jadowity, mieszka poza terrarium a dodatkowo śpi w łóżku ze swoją właścicielką, usłyszałem, jedynie, że historia jest prawdziwa, gdyż jej kuzynka by jej nie okłamała a ja się czepiam szczegółów.   

Dlaczego ta i każda inna wersja tej historii nie jest prawdziwa? Z 4 powodów. Pierwszym jest częstotliwość jedzenia u węży. Węże, które regularnie jedzą, są w stanie i często robią to z własnej woli, wytrzymać wiele miesięcy bez jedzenia. W związku z czym, głodówki u nich, nie są niczym nienaturalnym. Drugim jest aktywność dobowa wymienianych węży. Przypada ona głównie na godziny nocne i poranne. Tak więc to mało prawdopodobne aby rzekomy bohater naszej historii spał razem ze swoją właścicielką. Owe gatunki, wymieniane najczęściej, które są najbardziej aktywne właśnie w nocy, rzekomo w tym czasie „smacznie” sobie spały. Trzecia kwestia dotyczy tego, że węże są zwierzętami zmiennocieplnymi. Co to oznacza? Temperatura ich ciała, zależna jest od temperatury otoczenia, w którym się znajdują. Wąż, który zamiast  przebywać w terrarium , w którym docelowo powinny panować warunki zbliżone do tych w środowisku naturalnym, żył „luzem”, przemieszczając się swobodnie po domu, miałby regularne problemy zarówno z chęcią do jedzenia, jak i z ewentualnym trawieniem pokarmu. W zbyt niskiej dla danego gatunku temperaturze, aktywność węży i chęć przyjmowania pokarmu spada, tak samo jak pogarszają się właściwości trawienne, co może skutkować zwymiotowaniem, wcześniej zjedzonego pokarmu. Biorąc pod uwagę, że według tej historii, wąż wcześniej jadł normalnie, a nagle przestał, wydaje się to mało prawdopodobne. Czwartym powodem podważającym wiarygodność tej legendy jest sposób polowania tych zwierząt. Większość węży aktywnie poszukuje pokarmu (żywego lub nie) lub czeka w ukryciu, aż przyszły posiłek znajdzie się ich zasięgu. Wyobraźmy sobie sytuację, w której, do przyszłej ofiary, podpełza kilkumetrowy wąż (duże dusiciele nie należą do zwierząt zbyt szybkich – z wyjątkiem momentu ataku), rozciąga się wzdłuż niej, sprawdzając w ten sposób czy jest ją w stanie zjeść. Ofiara oczywiście, spokojnie czeka na decyzję ze strony węża, który staje przed dylematem. Zjeść czy nie zjeść, o to jest pytanie?

Podsumowując, owa miejska legenda, na stałe zagościła w świecie terrarystycznym i jestem pewien, że będzie wiecznie żywa, a jej wersje, wymyślane przez nowe pokolenia, jeszcze nie raz mnie zaskoczą, tak samo, jak resztę miłośników tych pięknych i coraz bardziej popularnych w naszych domach zwierząt.