Bardzo ważnym elementem porozumiewania się wszystkich gatunków są sygnały ostrzegawcze. W przypadku zwierząt domowych są to zazwyczaj zespoły zachowań które mają jednoznacznie przekazać, że zwierzę jest niezainteresowane kontaktem i w razie naciskania przez potencjalnego przeciwnika może odpowiedzieć atakiem. Tego typu zachowania wykazują nie tylko zwierzęta które zazwyczaj są ofiarami ale również drapieżniki. W ich przypadku zachowania tego typu wykształciły się w celu odstraszania przeciwników z którymi chociażby wilki konkurowały o pożywienie i terytorium. U zwierząt które są potencjalnymi ofiarami jak na przykład gryzonie i króliki zachowania ostrzegawcze służą także do ostrzegania innych zwierząt żyjących w grupie przed zagrożeniem.

W przypadku zwierząt domowych bardzo rozwiniętą komunikacja niewerbalna cechują się na przykład:

PSY

U zdrowych, zsocjalizowanych i prawidłowo komunikujących się psów atak jest koniecznością. Psy atakują przeciwnika dopiero w momencie kiedy nienawidzą innego wyjścia z sytuacji, kiedy tylko mogą starają się unikać bezpośredniej konfrontacji. Na podstawie badań zachowania psów w różnych sytuacjach utworzono tak zwana drabinę agresji. U jej podstawy znajdują się tak zwane zachowania czy też sygnały uspokajające. Są to bardzo subtelne zachowania wykazywane przez psy w sytuacjach w których nie czują się one komfortowo. Może to być oblizywanie nosa, ziewanie czy częste mruganie. Im wyżej w drabinie agresji tym bardziej widoczne zachowania, takie jak odwracanie głowy czy też stawanie bokiem do źródła dyskomfortu czy strachu. Następnie węszenie i obchodzenie łukiem potencjalnego zagrożenia. Bezpośrednio poprzedzające atak mogą pojawić się stroszenie sierści, warczenie, sztywnienie ciała i pokazywanie zębów

Gryzonie i króliki jako potencjalne ofiary w sytuacji zagrożenia prawdopodobnie będą próbowały uciekać. Jednak wykształciły zachowania mające na celu odstraszać potencjalnego przeciwnika lub ostrzegać inne zwierzęta przed zagrożeniem.

Króliki, podobnie jak myszoskoczki swoje niezadowolenie mogą sygnalizować głośnym tupaniem.

U szynszyli i świnek morskich dyskomfort lub zaniepokojenie może być sygnalizowane szczękaniem zębami. Dźwięki podobne do psiego szczekania wydawane przez szynszyle może oznaczać ostrzeganie przed niebezpieczeństwem.

Koszatniczki ostrzegają swoich towarzyszy przed zagrożeniem głośnym piskiem, a jeśli to nie zadziała zamierają w bezruchu udając martwe. Podobnie mogą zachowywać szczury, również potrafią zamierać w poczuciu zagrożenia. Poza tym mogą sygnalizować lęk szybkimi drżeniami ogona. Natomiast gotowość do ataku pokazują strosząc sierść na grzbiecie, fukając i delikatnie podskakując.

Niezależnie od gatunku, jeśli zauważymy że nasz zwierzak jest spięty, bardziej nerwowy i wykazuje któryś z sygnałów ostrzegawczych zastanówmy się co w jego otoczeniu może go powodować.