Nie trudno się domyślić, że mogą być różne okoliczności utraty wzroku. To, w jaki sposób psy sobie raczą ze ślepotą w dużej mierze zależy od okoliczności, w jakich ten wzrok utraciły. Dlatego musimy sobie zadać pytanie, kiedy doszło do utraty wzroku?

pies urodził się niewidomy

pies utraciła wzrok na skutek wypadku/urazu

pies powoli traci wzrok

Z oczywistych względów w najgorszej sytuacji są psy, które nagle utraciły wzrok, ponieważ nie miały czasu przystosować się nowej rzeczywistości. Psy od urodzenia niewidome od urodzenia, funkcjonują jak każdy inny szczeniak, poznają świat, bawią się i są po prostu szczęśliwe, tylko nie korzystają ze zmysłu wzroku.

Chyba największą grupę niewidomych psów stanowią te, które przestają widzieć stopniowo, w miarę upływu czasu. Takie psy przy wsparciu opiekunów mają czas dostosować się do postępującej utraty wzroku.  W zdecydowanie trudniejszej sytuacji są psy dotknięte ślepotą nagłą, oczywiście potrafią dostosować się do nowej rzeczywistości, ale proces adaptacji jest spośród tych trzech przypadków najtrudniejszy.

Psy dotknięte ślepotą dostosowują się do codziennego życia, polegając na swoich pozostałych zmysłach, głównie węchu i słuchu, które wyostrzają się, aby zrekompensować brak wzroku.

Oznaki utraty wzroku

Psy tracące wzrok stopniowo zazwyczaj tak dobrze sobie radzą, że opiekun nie zauważa problemu od razu. Istnieją pewne symptomy, mogące świadczyć o utracie wzroku, dlatego jak zawsze, w tym przypadku nie ma wyjątku – zawsze bacznie obserwujemy naszego pupila.

Oznaki utrat wzroku:

zwiększona niezdarność, pies potyka się o przedmioty, odbija się od ścian itd.

trudność w znalezieniu zabawek

mniejsza aktywność

łatwo go zaskoczyć np. wchodząc do pokoju

zauważalne problemy z gałkami ocznymi, oznaki bólu w okolicach oczu

Ważne, aby gdy tylko zauważymy coś niepokojącego, od razu skonsultować się z lekarzem weterynarii. Utrata wzroku spowodowana stanami takimi jak zaćma lub jaskra może czasami zostać zatrzymana, lub spowolniona za pomocą leków, czy zbiegu chirurgicznego.

Mów do psa

Ogromna część komunikacji człowiek – pies u widzącego psa jest niewerbalna, gesty, mimika itd. Niestety niewidomy pies stracił możliwość tej formy komunikacji, dlatego mówienie do psa w tym przypadku staje się kluczową formą komunikacji. Głos opiekuna daje psu nie tylko potrzebne wsparcie, ale też pozwala się zorientować, gdzie jest człowiek. Warto używać głosu, aby zwrócić uwagę psa, zanim go dotkniemy, dzięki temu się nie wystraszy.

NIEWIDOMY PIES W  NA ZEWNĄTRZ

Niestety niewidomy pies nie powinien biegać luzem poza ogrodzonym terenem. Nawet dobrze znany teren jest dla niego nieprzewidywalny, dlatego powinniśmy spuszczać psa ze smyczy wyłącznie, gdy jesteśmy pewni, że nie ma żadnych zagrożeń, a takich miejsce praktycznie nie ma. Możemy za to korzystać na spacerach z długiej linki, która da psu więcej swobody. 

Zabieraj psa do tych samych parków i na te same trasy. To pomoże ograniczyć dodatkowy stres i da poczucie bezpieczeństwa. Nigdy drastycznie nie zmieniaj tras spacerowych. Chcąc wprowadzić nową ścieżkę na spacery, należy wprowadzać ją do psiego umysłu systematycznie, małymi krokami.

Podobnie jak w domu, tak samo w ogrodzie nie powinno być porozrzucanych niebezpiecznych przedmiotów.

Warto wyposażyć psa na czas spaceru w przywieszkę, bandamkę, smycz, czy kamizelkę z napisem,  który jednoznacznie zakomunikuje inny, że pies jest niewidomy.

ZABAWA I TRENING

Niewidome psy mają takie same potrzeby, jak psy widzące, a więc nie zapominajmy o zabawie i treningu. Dla ślepego psa szczególnie atrakcyjne mogą okazać się zabawki na smakołyki, czy wydające dźwięki.

Trening służy każdemu psu, jednak dla niewidomego nauka niektórych komend może być prawdziwym ratunkiem. Absolutnym minimum powinny być komendy “czekaj”, „siad”, “zostań”, „leżeć” czy „wróć”. Komenda „zostań”, może być dość trudna, ponieważ pies nie widzi gestów swojego opiekuna i czując się niepewnie, może chcieć za nim podążać. Do szkolenia, zwłaszcza niewiadomego psa warto wykorzystać kliker.