Ile pies ma z wilka?
Czas czytania: 5 min
Ewolucja psów sięga setki tysięcy lat wstecz, kiedy to wilki zaczęły żyć w pobliżu ludzi. Korzystały z odpadków i resztek po polowaniach. W ten sposób powoli zaczął się proces udomowiania, który prowadził do powstania różnorodnych ras psów, jakie to znamy dzsiaj. Obie strony zdały sobie sprawę z tego, że razem mogą zdziałać więcej niż osobno i to w łatwiejszy, szybszy sposób. Tak oto doszło do symbiozy tych dwóch gatunków.
Ile cech z wilka możemy zauważyć u psów zależy od różnych czynników, takich jak rasa czy genetyka. Nie ma jednoznacznej liczby czy procentów ile czego pies ma z wilka. Niemniej jednak, wiele ras zachowuje pewne cechy wilków, takie jak instynkty stadne, zdolność polowania, hierarchia społeczna czy adaptacja do trudnych warunków środowiskowych. Jest to złożony temat, który obejmuje zarówno cechy fizyczne, jak i zachowanie. W przypadku niektórych ras, takich jak husky syberyjski czy czechosłowacki wilczak, te cechy mogą być bardziej wyraźne, podczas gdy w innych przypadkach mogą być one mniej widoczne ze względu na proces hodowlany i udomowienie.
Obecnie psy są tak przywiązane do człowieka, do życia z człowiekiem, że wiele z nich nie poradziłoby sobie na wolności. Są też tak przywiązane do ludzi, że po prostu ich potrzebują psychicznie. To efekt udomowiania przez tysiące lat. Psy są przyzwyczajone do tego, że nie muszą polować, że jedzenie po prostu dostaną. Z pokolenia na pokolenie instynkty takie jak na przykład łowiecki powoli wygasają. Chociaż oczywiście nadal są obecne. Jednak często trafiając na bezdomne psy widzimy jak te przeszukują śmietniki i wyjadają resztki, a nie polują.
Z biegiem lat u psów pozostało coraz mniej cech wilczych. Zależy też oczywiście o jakich rasach mówimy. Ale główną tego przyczyną jest sztuczny dobór osobników przez hodowców podczas rozrodu. Hodowcy widząc jakie cechy u psów są najbardziej pożądane przez klientów, zaczęli dobierać do rozrodu takie osobniki, u których te cechy są najbardziej widoczne, aby sprostać oczekiwaniom potencjalnych nabywców. Modne na przykład stały się małe pieski, które są spokojne, łagodne i słodkie.
Jak postawimy takiego maltańczyka obok wilka to nie znajdziemy wielu podobieństw. Są to różniące się na wielu płaszczyznach zwierzęta. I genetycznie, i wyglądowo a także z zachowania. Jednak oczywiście maltańczyk nadal ma niektóre cechy wilka. Jak zobaczy mniejsze zwierzę, które się go przestraszy i zacznie uciekać, na przykład królika, to ten instynktownie zacznie go gonić, bo nadal ma w sobie instynkt łowiecki. Istnieje wiele cech, które można przypisać zarówno dzisiejszym psom, jak i ich dzikim przodkom. Ważne jest zrozumienie, że proces udomowienia wpłynął na zmianę zachowania i wyglądu psów. Dzisiejsze psy wciąż zachowują pewne instynkty łowieckie czy zdolność do współpracy z ludźmi, co jest częściowo dziedzictwem wilków. Niektóre rasy, takie jak husky czy malamut, wykazują podobieństwo do wilków zarówno w wyglądzie, jak i zachowaniu.
Poniżej przedstawię kilka ras, które mają najwięcej cech wspólnych z wilkami. Są to:
Husky syberyjski:
Ta rasa jest znana ze swojego pięknego wyglądu, przypominającego wilki. Mają charakterystyczne podobieństwa w budowie ciała, umaszczeniu oraz oczywiście w postawie i ruchu. Husky mają silne instynkty stadne oraz dużą zdolność do biegania na długich dystansach, co stanowi dziedzictwo wilków.
Alaskan Malamute:
Podobnie jak husky, malamuty są wręcz zaprojektowane do ciężkiej pracy i bardzo wytrzymałe. Są duże, mocne a to jest charakterystyczne dla wilków, które przystosowane są do trudnych warunków środowiskowych. Malamuty również wykazują silne instynkty stadne oraz współpracują z ludźmi, podobnie jak dzikie wilki w stadach.
Czechosłowacki wilczak:
To rasa, która została wyhodowana przez skrzyżowanie owczarka niemieckiego i karpackiego wilka. Dlatego czechosłowacki wilczak ma w sobie bardzo wyraźne cechy dzikich przodków. Są one inteligentne, zdolne do współpracy i mają silne instynkty łowieckie oraz terytorialne.
Saarlooswolfhond:
Ta rasa została stworzona przez skrzyżowanie wilków z niemieckimi owczarkami i paroma innymi rasami. Posiadają one wyraźne cechy wilcze, takie jak duża niezależność, ostrożność i wrażliwość. Saarlooswolfhond są bardzo zbliżone wyglądem do dzikich wilków.
Klee Kai Husky:
Ta rasa, znana również jako „eskimoskie psy”, była hodowana przez Inuitów jako psy zaprzęgowe do pracy na Alasce. Mają one mocne instynkty stadne, zdolność do ciężkiej pracy i wytrzymałość. Także z budowy ciała przypominają wilki.
Zrozumienie, ile pies ma z wilka, to nie tylko fascynująca podróż w głąb historii i ewolucji, ale także szansa na lepsze poznanie naszych towarzyszy i zrozumienie ich instynktów, oraz zachowań. Warto jednak pamiętać, że chociaż psy mają niektóre cechy przypominające te wilcze, to proces udomowienia i selekcji wpłynął na wiele aspektów ich zachowania, oraz wyglądu. Ostatecznie, każdy pies, niezależnie od rasy, jest unikalnym osobnikiem z indywidualnym charakterem i zachowaniem.
Wybrane dla Ciebie
Czy aby na pewno mruczący kot to szczęśliwy kot?
Kocie mruczenie jest uznawane za jeden z najbardziej relaksujących dźwięków na świecie. Mruczą nie tylko koty domowe, ale także duże, dzikie gatunki. Każdy gatunek wytwarza trochę inny dźwięk, co wynika z różnic anatomicznych. To, co my nazywamy mruczeniem to niskiej częstotliwości wibracje.
czytaj
Które psy są z włosem?
Przyjęło się sądzić, iż psy posiadające włosy nie uczulają. Są więc doskonałe dla alergików. Jakie rasy psów posiadają włosy zamiast sierści?
czytaj
Myślenie, które szkodzi. Mity o psach
Na powszechne wyobrażenia o psach wpływa wiele czynników: antropomorfizacja, kultura i rozrywka (filmy, książki) oraz opowieści przekazywane słownie, które niewiele mają wspólnego z aktualną wiedzą na temat kynologii. Nawet wśród właścicieli psów nadal funkcjonuje wiele mitów o psach. Poniżej znajdziesz najpopularniejsze, fałszywe przekonania na temat psich zachowań oraz sposobu ich funkcjonowania.
czytaj
Co słyszy Twój pupil, gdy mówisz „dobry pies”?
Jednym z popularnych psich mitów jest twierdzenie, że psy rozumieją wyłącznie intonację, a nie znaczenie ludzkiej mowy. Jak jest naprawdę?
Z pewnością nie ma sensu opowiadanie swojemu sznaucerowi, jak było dzisiaj w pracy, bo nasz towarzysz niewiele z tego zrozumie. Nie oznacza to jednak, że psy nie mają zdolności rozumienia niektórych słów.
