Zespół eozynofilowy nie jest pojedynczą jednostką chorobą- składa się na niego kilka czynników, które mogą (ale nie muszą) występować w tym samym czasie, albo następować po sobie. Każdy przypadek może wyglądać nieco inaczej, dlatego ten zespół chorobowy nie należy do najprostszych do rozpoznania. Objawy kliniczne mogą umknąć nieuważnemu oku opiekuna, dlatego ważne jest, aby zwracać uwagę na każde zachowanie odchylone od normy.

Na co więc zwracać uwagę? Choroba występuje w 3 postaciach klinicznych i są to:

1. Ziarniniak eozynofilowy
2. Wrzód eozynofilowy
3. Płytka eozynofilowa

Ziarniniak eozynofilowy występuje jako twarda grudka na skórze, często w okolicy ud, palców, nosa, brody czy jamy ustnej, na przykład na wargach. Zdarza się też, że pojawia się w samej jamie ustnej, na przykład na podniebieniu czy języku. Teoretycznie, może on pojawić się dosłownie wszędzie, a najczęstszymi czynnikami wyzwalającymi są nadwrażliwość na ugryzienie owadów, najczęściej pcheł, nadwrażliwość pokarmowa lub atopia. W jamie ustnej często przyjmują postać grudek lub guzków, które mogą mieć tendencję do krwawienia, mogą też sprawiać zwierzęciu dyskomfort, co skutkować może utratą apetytu lub trudnością z połykaniem. Zazwyczaj nie są to zmiany bolesne lub powodujące świąd.

Niezbędne może również okazać się badanie cytologiczne, histopatologiczne lub badanie krwi, które może naprowadzić lekarza na właściwy trop, jeśli wykaże podwyższony poziom eozynofilii, czyli jednego z rodzajów białych krwinek.

Leczenie zależy od przyczyny problemu: jeśli możliwe jest znalezienie i wyleczenie przyczyny, jak chociażby w przypadku nadwrażliwości na ugryzienia pcheł, to tego typu terapia jest wdrażana- pozbywamy się pcheł. Czasem jednak jedyną możliwością jest poddanie pacjenta próbie terapeutycznej, aby sprawdzić, czy dobrana terapia przynosi oczekiwane skutki, czy konieczna będzie zmiana leczenia. Każdy przypadek jest inny i należy rozpatrywać go indywidualnie, bo może wymagać od lekarza zupełnie innego podejścia terapeutycznego.