Niejednokrotnie usłyszałam twierdzenie, że psy na wystawach muszą wykonywać różne sztuczki, zdarzało mi się też słyszeć iż jestem „treserką psów”. Błędne pojęcie na ten temat jest poniekąd zrozumiałe, gdyż temat ten nadal nie jest powszechnie spopularyzowany. Postaram się zatem przybliżyć z perspektywy wieloletniego uczestnika istotę szeroko rozumianych „psich pokazów” i tego, czym tak naprawdę się zajmuję. W wystawach psów rasowych, organizowanych przez Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP) mogą brać udział wyłącznie psy posiadające rodowód tej organizacji bądź innej zrzeszonej w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej – Fédération Cynologique Internationale (FCI). Psy oceniane są tam przez pryzmat eksterieru – czyli ogólnie mówiąc, budowy zewnętrznej i prezencji. Każda rasa ma swój wzorzec, będący opisem „idealnego” przedstawiciela danej rasy, w którym zawarte są również cechy dyskwalifikujące daną rasę z udziału w wystawach oraz dopuszczalne warianty danej cechy, np. kolor sierści. Na podstawie wzorca sędziowie na ringach oceniają psy w danej rasie, jednak od oceny konkretnego psa do wyboru najpiękniejszego na wystawie daleka droga.

Każda rasa podzielona jest na 8 klas:

• Młodszych szczeniąt – od 4 do 6 miesięcy
• Szczeniąt – od 6 do 9 miesięcy
• Młodzieży – od 9 do 18 miesięcy
• Pośredniej – od 15 do 24 miesięcy (to nie jest błąd – po ukończeniu przez psa 15 miesięcy właściciel może zdecydować, czy chce by startował on w klasie młodzieży, czy pośredniej, która jest już „dorosłą” klasą)
• Otwartej – powyżej 15 miesięcy
• Użytkowej – powyżej 15 miesięcy dla psów z certyfikatem użytkowości, np. myśliwskich bądź zaprzęgowych
• Championów – dla psów posiadających tytuł championa danego kraju
• Weteranów – powyżej 8 lat

Osobno oceniane są psy, a osobno suki. Porównanie ich następuje dopiero przy wyborze Zwycięzcy Rasy (Best of Breed – BOB). Po wyborze zwycięzców klas w danej płci następują porównania o Najlepszego Dorosłego Psa i Najlepszą Dorosłą Sukę, które potem wraz z wygraną suką i psem z klasy młodzieży oraz weteranów rywalizują o zwycięstwo rasy. W konkurencji tej nie biorą udziału jedynie szczeniaki. To nie koniec przyznawanych tytułów, gdyż wybierany jest również Najlepszy Junior i Najlepszy Weteran, oraz Zwycięzca Płci Przeciwnej (BOS). Oprócz tego, zwycięzcy „dorosłych” klas (pośredniej, otwartej, użytkowej i championów) otrzymują wniosek na Championat Polski. Po uzyskaniu trzech takich wniosków od trzech różnych sędziów, w tym jednego z wystawy międzynarodowej lub klubowej (organizowanej przez klub danej rasy) pies staje się Championem Polski. Zwycięzca klasy championów również taki wniosek otrzymuje, gdyż może mieć championat innego kraju, a nadal walczyć o tytuł w Polsce. Po zakończonej ocenie poszczególnych ras następuje szereg konkurencji finałowych, w tym: wybór najpiękniejszego młodszego szczenięcia i szczenięcia, juniora, weterana, psa użytkowego oraz zwycięzców poszczególnych grup FCI (jest to podział ras ze względu na ich pierwotne przeznaczenie), z których finalnie wybierany jest Zwycięzca Wystawy – Best in Show.

Dużą satysfakcją było dla mnie pierwsze zdobyte Zwycięstwo Dnia na wystawie w Ustce w maju 2015 roku, towarzyszył mi wtedy również grzywacz chiński. Co ciekawe, w czasie tych sześciu lat startów nigdy nie zaprezentowałam w Młodym Prezenterze swojego psa. Agi nie była i nie jest entuzjastką wystaw i pokazywania się, w dodatku raczej niechętnie pracuje z obcymi (co byłoby dużym utrudnieniem w przypadku wcześniej wspomnianej zamiany psów), dlatego zrezygnowałam z pomysłu prezentowania jej w tej konkurencji. Psy, które wystawiam nie są zatem moje, najczęściej należą do moich znajomych, których poznałam na wystawach.     Z perspektywy czasu widzę, jak dużo mi to dało. Pokazywanie obcych psów różnych ras, temperamentów i charakterów, nauczyło mnie tak naprawdę pracy z psami i budowania „nici porozumienia” w ringu. Nie zawsze było łatwo, zdarzało się, że prezentacja nie poszła po mojej myśli, popełniłam jakiś błąd bądź pies nie chciał współpracować tak, jakbym tego chciała. Takie sytuacje patrząc z perspektywy czasu nauczyły mnie jak reagować i co zrobić, by było lepiej, a przede wszystkim – nauczyły mnie żeby się nie przejmować. Po każdej wystawie przychodzą następne, a z nimi kolejne szanse, by wypaść lepiej.

Na początku moich startów nie sądziłam, że udział w wystawach tak bardzo poszerzy moje horyzonty. Nie ograniczając się jedynie do okolicznych miejscowości, jeżdżąc na wystawy przemierzyłam setki tysięcy kilometrów i udało mi się zwiedzić bardzo dużą część Polski. Odwiedziłam wiele miejsc, których gdyby nie wystawy – raczej nie odwiedziłabym. Oczywiście nie byłoby to możliwe bez wsparcia rodziców.  Niestety, tak jak wspomniałam na początku, konkurencja ta ma swoje ograniczenia wiekowe, co wiąże się z tym, że z końcem 2021 roku będę musiała zakończyć swoją przygodę z Młodym  Prezenterem. Myślę jednak, że nie będzie to koniec mojej przygody z wystawami i kynologią, gdyż jest to nieodłączna już część mojego życia i pasja, którą w dalszym ciągu chcę realizować. Cieszę się, że miałam możliwość trafić w szeregi Młodych Prezenterów i poznać wielu wspaniałych ludzi oraz zdobyć taki ogrom wiedzy. Czas spędzony w tej konkurencji na pewno będzie czasem niezapomnianym, a to czego się nauczyłam będę wykorzystywać w dalszych kynologicznych wyzwaniach