W hodowli najbardziej popularne są różne odmiany barwne pospolitych także w Afryce nierozłączek czerwonoczelnych (A. roseicollis), czarnogłowych (A. personatus) i wspomnianych już rudogłowych. Bogactwo barwnych mutacji jest wśród nich przeogromne. Każdy znajdzie coś dla siebie i zaspokoi nawet najbardziej wyszukany gust. Jest tylko jeden warunek: nierozłączek nie trzyma się pojedynczo. One mają tak ogromną potrzebę miłości, przytulania się i głaskania, że w samotności giną. Kiedyś modne było posiadanie oswojonej, ręcznie odchowanej papugi, ale nigdy nie widziałem szczęśliwej, samotnej nierozłączki. Bo przecież człowiek będący w jej świecie odpowiednikiem partnera musi wyjść do pracy, na zakupy lub spotkanie towarzyskie i nie zawsze może zabrać ze sobą ukochaną papużkę. Gdy ta sama zostanie w domu, będzie przeżywała istne katusze. Nie róbmy tego nierozłączkom! To są przecież ptaki miłości!

Pragnąc poznać je bliżej trzeba nabyć od razu parkę, ale koniecznie tego samego gatunku. Bogactwo odmian barwnych i mutacji może mylić nabywcę, ale para musi być tego samego gatunku, chociaż może być odmiennych mutacji barwnych. Jak się w tym orientować? Otóż nierozłączki czerwonoczelne mają zawsze dziób barwy rogowej, a rudogłowe i czarnogłowe – czerwonej. Na początku przygody z nierozłączkami zachęcam by zacząć od jednego z tych trzech gatunków, a jeszcze lepiej skupić się na czerwonoczelnych – najbardziej witalnych i odpornych. Potem można zacząć poznawać kolejne gatunki, następnie wstąpić do klubu hodowców nierozłączek, a na koniec podjąć wyprawy do Afryki by poznać ich naturalne środowisko. To może być przygoda na całe życie! Ale pamiętajmy – tak jak fakir nie zaczyna od leżenia na jednym gwoździu, tak my nie zaczynajmy hodowli od jednej nierozłączki. One zawsze muszą być w parach, a najlepiej w jednogatunkowym stadzie. Wtedy będą szczęśliwe.

Dzikie nierozłączki zjadają także drobne owady. W handlu są dostępne odpowiednie mieszanki wysuszonych bezkręgowców, ale warto pokusić się jeszcze o wzbogacenie diety papużek mieszanką jajeczną lub wysokobiałkowym granulatem o drobnych ziarnach. Oczywiście nie może zabraknąć sepii lub pokruszonych skorupek z gotowanych jaj. Przy okazji pobytu nad naszym morzem zbieram zwykle garść drobnych muszelek, które po umyciu kruszę w moździerzu razem ze skorupkami z gotowanych jaj. Gotowanie ich lub prażenie w piekarniku jest ważne ze względu na ryzyko chorób. Dodać jeszcze muszę ostrzeżenie, by nie przywozić muszelek z egzotycznych podróży, bo nie jest to zgodne z prawem i może nas narazić na kłopoty.

Nierozłączki są wrażliwe na choroby roznoszone przez gryzonie i dzikie ptaki. Trzeba więc je chronić przed kontaktami z odchodami tych zwierząt. Ogrodowa woliera musi być zadaszona a siatka na tyle gęsta, by nawet mała myszka przez nią nie przeszła. Kilka wirusowych chorób specyficznych dla papug też może nękać nierozłączki. Dlatego kupujemy je tylko z zaufanego źródła, najlepiej bezpośrednio od hodowcy, a po nabyciu robimy nowym ptakom 3-tygodniową kwarantannę. Zdrowa papużka jest wesoła, ruchliwa i hałaśliwa. Chora ma zmieniony, zwykle rzadki kał, siedzi napuszona, nie ma apetytu, pióra ma zmierzwione a powieki obrzęknięte. Taki ptak potrzebuje fachowej opieki lekarskiej. Przy prawidłowej pielęgnacji unikniemy jednak takich przykrości, a nasze nierozłączki mogą pożyć w zdrowiu nawet ponad 20 lat. 

Życzę wielu sukcesów hodowlanych i udanej przygody z tymi sympatycznymi ptakami!