W  gabinecie jednym z podstawowych badań jakie wykonuje się u kociąt badanie kału metodą flotacji oraz rozmaz kału. Jeśli w wyniku takiej analizy zostają wykryte formy dyspersyjne pasożytów to w pierwszej kolejności rozpisujemy program odrobaczenia typowy dla danego pasożyta. Po leczeniu przeprowadzane jest badanie kontrolne i dopiero po uzyskaniu wyniku ujemnego przystępujemy do szczepień profilaktycznych.
Objawy robaczycy u kota niestety bywają bardzo dotkliwe i potrafią przysporzyć pupilowi wiele cierpienia. Zdarza się nawet, że z ich powodu dochodzi do zagrożenia życia. Co powinno skłonić opiekuna kota do badania próbki kału? Oto najczęstsze objawy zarobaczenia:

Częste wymioty oraz biegunki, brak łaknienia lub wręcz przeciwnie „wilczy głód”, chudnięcie,  brak energii, apatia, obecność śluzu i krwi w kale, kaszel, kiepska kondycja okrywy włosowej- zmatowienie, nadmierne wypadanie sierści, wysunięcie trzeciej powieki.

Powszechnie występującymi u kotów pasożytami jelitowymi są: glisty, tęgoryjce, tasiemce oraz pierwotniaki: giardia, kokcydia. Część z nich jesteśmy w stanie zobaczyć gołym okiem. Postać dorosłą glisty kot może zwymiotować lub wydalić z kałem. Jeśli kota zaatakował tasiemiec, wraz z kałem kot może wydalać człony pasożyta. Wizualnie przypominają one ziarenka ryżu – tutaj należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ człony tasiemca wypełnione są jajami! Obecność pierwotniaków oraz tęgoryjców w kale można stwierdzić tylko za pośrednictwem analizy próbki odchodów kota- nie są dostrzegalne gołym okiem.  U kotów występują dwa rodzaje glist: toxocara cati i toxocara leonina. Już małe kocięta mogą mieć glisty, jeśli ich matka zarażona jest robakami. Maluchy zarażają się poprzez ssanie. Starsze koty z kolei połykając inwazyjne jaja tych nicieni. Występują one powszechnie, więc wystarczy zjedzenie pokarmu leżącego na ziemi, napicie się wody z kałuży czy fontanny na zewnątrz. Bardzo często do zarażenia dochodzi poprzez zjedzenie zarobaczonego ptaka lub gryzonia. Zdarza się, że zakażenie glistą przebiega bezobjawowo. Problemy zdrowotne najczęściej występują u młodych kociąt lub u starszych osobników ze słabą odpornością.  Tęgoryjce występują u kotów znacznie rzadziej, wczepiając się w błonę śluzową jelita cienkiego i odżywiając krwią. Przy silnej inwazji występuje niedokrwistość. Kot może się zarazić tęgoryjcem poprzez zjedzenie larwy pasożyta bytującej w ziemi.

W przypadku tasiemców do podstawowych zasad profilaktyki należy ta przeciwpchelna oraz zwalczanie zarówno dorosłych osobników bytujących na zwierzęciu, jak i jaj, larw oraz poczwarek w jego otoczeniu. Pchły oraz wszoły są żywicielami pośrednimi tasiemca i do zarażenia dochodzi właśnie poprzez zjedzenie danego ektopasożyta. Najczęściej spotykanymi tasiemcami u kotów są: Dypilidium caninum oraz Taenia spp. Robaki te przyczepiają się do ścianek jelita przy pomocy haczyków i przyssawek. Potrafią osiągnąć nawet 80 cm długości. ą przypadki gdzie obecność tasiemca w układzie pokarmowym objawia się zaparciami lub biegunkami ale bardzo często właściciel obserwuje jedyne większe zainteresowanie okolicami odbytu bądź nadmierny świąd. Im dłużej pasożyt bytuje w jelicie, tym wyraźniejsze są oznaki jego obecności. Kot może tracić masę ciała, pomimo olbrzymiego apetytu. Jego sierść może nadmiernie wypadać, stać się matowa i szorstka. W skrajnych przypadkach może dojść nawet do zagrożenia życia z powodu niedrożności jelita.

Uważaj jednak – w przypadku kału o miękkiej konsystencji szczelność tych ostatnich może nie być wystarczająca. Próbki z kolejnych dni należy przechowywać w lodówce. Pomimo tego, iż jaja pasożytów rzeczywiście mają niebywałe zdolności do przeżywania w środowisku (stąd też wynika problem z ciągłymi, nawracającymi inwazjami), to jednak kał sprzed kilku dni może nie być najlepszym materiałem pod względem diagnostycznym. Odchody, które leżą gdzieś na trawie mogą zostać wtórnie zanieczyszczone jajami pasożytów. Poza tym kał kaci bardzo szybko wysycha co dodatkowo może zafałszować wynik badania. Jaja i cysty pasożytów na skutek działania warunków atmosferycznych mogą zmieniać swoją budowę i kształt, a co za tym idzie mogą być trudno rozpoznawalne. Najlepiej kał pobrać bezpośrednio wypróżnieniu się kota. Wtedy kał może być zbadany w kierunku wykrycia trofozoitów pierwotniaków Giardia sp. Najlepiej, jeśli uda Ci się pobrać ją z ostatniego odcinka uformowanego kału (tam, gdzie stolec jest najcieńszy). Udowodniono, że w tym miejscu występuje największa ilość jaj pasożytów. W przypadku, gdy widzisz w kale domieszki, jak np. krew, ropa, śluz lub inny patologiczny materiał, to one przede wszystkim powinny znaleźć się w pojemniku.

Są sytuacje kiedy badanie kału nie jest możliwe. Stosujemy wtedy preparaty o możliwie najszerszym spektrum działania. Na rysku dostępne są jedno lub wieloskładnikowe leki przeciwpasożytnicze. Występują one w formie tabletek, past lub preparatów typu spot-on czyli kropli na kark. Różnią się od siebie spektrum działania. Ważne jest to żeby podawanie preparatów przeprowadzić zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii.