Czy można pokochać ślimaka?
Czas czytania: 5 min
W dalszej kolejności są ptaki, rybki czy zwierzęta egzotyczne. Myśląc o tych ostatnich, mamy przed oczami głównie, węże, jaszczurki, żółwie, ptaszniki czy owady.
Jest jednak dziedzina terrarystyki, która mimo mniejszej popularności, ma się dobrze. O jakich zwierzętach mowa? O mięczakach, a konkretnie o ślimakach. Czy ślimaka można pokochać tak samo jak psa, papużkę czy gekona? Oczywiście! Ich hodowla jest łatwa, ciekawa i często właśnie od nich (obok patyczaków) rozpoczyna się przygoda z szeroko pojętą terrarystyką.
Największą popularnością cieszą się w Polsce ślimaki olbrzymie, nazywane potocznie afrykańskimi. W polskich hodowlach, możemy spotkać przedstawicieli, głównie 2 gatunków. Achatina achatina – największy spotykany lądowy ślimak na świecie i Lissachatina (Achatina) fulica – sporo mniejszy, jednakże dużo bardziej popularny. Na serwisach handlowych, nie brakuje ofert sprzedaży owych gatunków. Niestety ale zdecydowana większość z nich wprowadza, użytkowników w błąd, sprzedając Lissachatina (Achatina) fulica jako Achatina achatina. Mimo, że ich hodowla jest prawie identyczna, to warto już od początku wiedzieć, który gatunek jest w naszych rękach. Chociażby ze względu na różnicę w docelowej wielkości i ilości zjadanego pokarmu. W owym artykule skupię się głównie na tym mniejszym gatunku, gdyż to właśnie on znajduje się najczęściej w rękach terrarystów – amatorów.
Lissachatina (Achatina) fulica – jest dużym lądowym ślimakiem. Muszla jest koloru brązowego lub żółtego (u młodych osobników z jasnymi paskami, które z wiekiem zanikają) i osiąga średnio rozmiar 6-10cm długości skorupy i 4-8cm szerokości (spotykane są osobniki mające skorupę dłuższą niż 15cm, jednakże są one bardzo rzadko spotykane). Noga najczęściej ma kolor od jasno do ciemnobrązowego. Jest to ślimak prowadzący głównie nocny tryb życia. Żyje średnio 4-7 lat (maksymalnie 10).
Jak wskazuje nazwa potoczna, owe ślimaki pochodzą głównie z rejonów afrykańskich a dokładniej z Afryki wschodniej (Tanzania i Kenia). Na chwilę obecną jednak, możemy je spotkać na wolności, na większości kontynentów, gdzie zostały wprowadzone celowo lub przypadkiem (w raz z transportem owoców i warzyw, jak i poprzez wypuszczanie osobników hodowlanych na wolność). W wielu krajach, stały się zagrożeniem dla rodzimych gatunków jak i upraw rolnych, na których traktowane są jako jedne z większych szkodników. W wielu miejscach na świecie wpisane są na listę gatunków inwazyjnych i ich sprzedaż, przetrzymywanie czy sprowadzanie jest nielegalne.
Hodowla owego gatunku jest bardzo prosta, jednakże wymaga od właściciela systematyczności w pewnych kwestiach. Jeśli chodzi o zbiornik hodowlany, to powinien on rosnąć, w raz ze wzrostem naszego pupila. Młode osobniki, trzymamy w małych plastikowych pojemnikach lub szklanych słoikach, dorosłe osobniki w terrariach, odpowiednio zabezpieczonych akwariach lub pojemnikach plastikowych z odpowiednio wykonaną wentylacją. Z racji tego, że są to zwierzęta wymagające dużej wilgotności, ważne jest, aby w zbiorniku w którym żyją, była dobra cyrkulacja powietrza. Dzięki temu unikniemy pojawiania się pleśni na podłożu, elementach wystroju czy na nie zjedzonym jeszcze pokarmie. Podłoże (najlepiej włókno kokosowe lub włókno wymieszane z chipsami kokosowymi w proporcji 3:1) powinno być stale wilgotne. Zakres temperatur, preferowanych przez owy gatunek, jest na tyle duży, że nie wymagają one dogrzewania i temperatura pokojowa im w zupełności wystarczy.
Jeśli chodzi o pokarm, to są to zwierzęta bardzo mało wymagające. Istnieje kilkaset gatunków roślin, które mogą stanowić podstawę ich diety, więc to od nas zależy na które z nich się zdecydujemy. Do najbardziej popularnych zaliczamy owoce (banany, truskawki, jabłka, arbuzy, jagody, śliwki), warzywa (ogórek, marchewka, rzodkiewka), liście (malin, jeżyn, truskawek, winogron, jabłoni). Pokarm powinien być podawany zawsze świeży, a niezjedzone resztki usuwane ze zbiornika. Ważne jest, abyśmy unikali roślin zawierających duże ilości szczawianów jak np. sałata. Ich nadmiar w diecie, może skutkować powolnym wzrostem i dużą podatnością skorupy na uszkodzenia i pęknięcia. Oprócz wymienionych wyżej pokarmów roślinnych, bardzo ważne jest podawanie pokarmów zawierających duże ilości wapnia. Najlepszym ich źródłem jest sepia (szkielet mątwy), kreda/wapienka dla ptaków/gryzoni lub pokruszone skorupki kurzych jaj. Odpowiednia ilość wapnia w diecie, ułatwi wykształcenie twardej skorupy, odpornej na pęknięcia i uszkodzenia.
Jako, że wszystkie achatiny są obojnakami, ich rozmnażanie nie należy do trudnych i przy utrzymywaniu odpowiednich warunków, prędzej czy później, pojawią się jajeczka, będące zapowiedzią kolejnych pokoleń, tego ciekawego, chociaż nadal niedocenianego zwierzęcia. Po osiągnięciu dojrzałości płciowej (między 6 a 12 msc życia – w zależności od warunków) każdy osobnik, składa od kilkudziesięciu do kilkuset jaj za jednym razem. W ciągu roku, może ich być nawet 1000-1500. Jajka tego gatunku mają 4-5mm średnicy a z nich rodzą się miniaturowe ślimaki, które przy odpowiednim karmieniu i warunkach, szybko rosną i stają się dorosłymi osobnikami.
Wybrane dla Ciebie
Które psy są z włosem?
Przyjęło się sądzić, iż psy posiadające włosy nie uczulają. Są więc doskonałe dla alergików. Jakie rasy psów posiadają włosy zamiast sierści?
czytaj
Myślenie, które szkodzi. Mity o psach
Na powszechne wyobrażenia o psach wpływa wiele czynników: antropomorfizacja, kultura i rozrywka (filmy, książki) oraz opowieści przekazywane słownie, które niewiele mają wspólnego z aktualną wiedzą na temat kynologii. Nawet wśród właścicieli psów nadal funkcjonuje wiele mitów o psach. Poniżej znajdziesz najpopularniejsze, fałszywe przekonania na temat psich zachowań oraz sposobu ich funkcjonowania.
czytaj
Co słyszy Twój pupil, gdy mówisz „dobry pies”?
Jednym z popularnych psich mitów jest twierdzenie, że psy rozumieją wyłącznie intonację, a nie znaczenie ludzkiej mowy. Jak jest naprawdę?
Z pewnością nie ma sensu opowiadanie swojemu sznaucerowi, jak było dzisiaj w pracy, bo nasz towarzysz niewiele z tego zrozumie. Nie oznacza to jednak, że psy nie mają zdolności rozumienia niektórych słów.
Czy siadanie papug na głowie jest objawem dominacji?
Pytanie często zadawane przez właściciele papug: czy pozwalać siadać papudze na głowie? W ciągu wielu lat, w polskim Internecie pojawiło się bardzo dużo mitów dotyczących życia z papugami. Warto poznać prawdziwe znaczenie takich zachowań, zamiast powielać mity dotyczące dominacji papug nad ludźmi.
czytaj
