Labrador retriever wywodzi się z Nowej Fundlandii lecz ich nazwa pochodzi od półwyspu Labrador w Kanadzie, dlatego też początkowo były błędnie nazywane „psami z Labradoru”. Już w XVIII wieku dostrzeżono ich przyjazne nastawienie i chęć do pracy w zespole. Psy tej rasy dzielnie towarzyszyły rybakom na kutrach podczas połowów, gdzie miały nie jedno zadanie. Oprócz wyciągania sieci rybackich, wyciągali także topiących się ludzi. To wszystko nie udałoby się gdyby nie fakt, że Labradory są świetnymi pływakami. W 1870 roku do Europy zostały sprowadzone pierwsze psy tej rasy i rozpoczęto ich hodowlę w Wielkiej Brytanii. Dzięki temu odkryto ich zdolności łowieckie a rasa stała zyskała na popularności wśród szlachty, która brała udział w polowaniach. Ciekawostką z ich nazwy jest fakt, że z angielskiego „to retrieve” oznacza „przynosić”. Czyli krótko mówiąc kolejną umiejętnością tych psów jest aportowanie, które było bardzo ważnym elementem podczas polowań. Ich olbrzymią zaletą okazał się również ich wygląd. Są to duże i dobrze zbudowane psy, o szerokiej klatce piersiowej oraz głowie. Ogólnie sprawiają wrażenie psów zwartych i bardzo aktywnych. Wysokość psa w kłębie to około: 56-57cm, a suki 54-56cm. Ich waga sięga nawet 36 kilo. Labradory mają krótką i twardą sierść a także gęsty podszerstek, który chroni je przed wilgocią i niskimi temperaturami. A umaszczenie w jednym z trzech kolorów – czarnym, biszkoptowym oraz czekoladowym. Co niegdyś nie było tak oczywiste. Początkowo psy tej rasy były czarnej maści, dlatego też szczenięta o innym kolorze zostały zabijane. Musiało minąć trochę czasu by i one zostały włączone do hodowli.

Bez względu na rasę, każdy pies jest najlepszym przyjacielem człowieka i jest członkiem rodziny. Nie zawsze było to tak oczywiste jak teraz ale z każdym rokiem świadomość ludzi na temat psów i ich potrzeb rośnie. Stajemy się co raz bardziej wrażliwi na krzywdę zwierząt i chcemy zapewniać im co raz lepsze warunki. Jako, że są to istoty znacznie mniejsze od nas, które nie potrafią powiedzieć wprost o swoich potrzebach – czujemy potrzebę opiekowania się nimi, zupełnie tak jak małymi dziećmi. Choć wydają się być niesamodzielne, ich zdolności nie rzadko przewyższają te ludzkie. Dzięki temu są niezastąpione w wielu zawodach.