Pani Katarzyno, jest Pani znana ze swojej miłości do zwierząt. Jakie zwierzęta zamieszkują Pani dom?

Dwa psy, dwa koty i trzy konie. Szesnastoletni jack russell terrier Pepe, sześcioletni berneński pies pasterski Benio, dziesięcioletni Yeager – kot rasy maine coon i czteroletnia kotka Fiona, która jest typowym europejskim kotem, znalezionym na planie programu „Nasz Nowy Dom”. Mój najstarszy koń – prawie trzydziestoletnia Rodezja jest koniem szlachetnej półkrwi, który miał kiedyś fantastyczne wyniki w sporcie. To taki mój koń profesor. Wiele lat temu jeździłam do Klubu Lewada w Zakrzowie, do mojego zaprzyjaźnionego trenera Andrzeja Sałackiego. Prezesem tego klubu była Ania Małecka, która miała dwa konie: Migrenę i Rodezję. Bardzo je kochała, a ponieważ nie miała rodziny, to konie były całym jej światem. I gdy przyjeżdżałam tam trenować, Ania użyczała mi swojej świetnie wyszkolonej klaczy Rodezji, na której wszystkie figury wychodziły doskonale. Bardzo się zgrałyśmy z Rodezją. Okazało się, że Rodezja jest kapryśną kobyłą, trochę nawet złośliwą, ale jak kogoś lubi to lubi. A mnie na szczęście polubiła. Niestety siedemnaście lat temu stało się nieszczęście. Ania zginęła w wypadku samochodowym. I wtedy pojawił się problem. Co zrobić z tymi dwiema kobyłami? Trudno je było rozdzielić. Było sporo chętnych, by wziąć Rodezję, ale nikt nie chciał zabrać staruszki Migreny. Postanowiłam wziąć je obie. Migrena pożyła jeszcze dwa lata, ale w dobrych warunkach i dobrej stajni u moich przyjaciół. I tak zostałam z Rodezją.

Oprócz Rodezji mam jeszcze ośmioletnią hucułkę Surmę, która jest w tej chwili wydzierżawiona. Tak się robi, gdy koń jest młody. Jest pod bardzo dobra opieką w dużej stajni, razem z innymi końmi. Niedawno startowała w swoich pierwszych zawodach skokowych. Odwiedzam Surmę i cały czas śledzę jej postępy. A ostatnio adoptowałam konia. Ma na imię Bosman, ale w domu mówimy na niego Wojtek.

Jak się Pani o nim dowiedziała? Jak trafiła na Bosmana? 

Często wspieram różne fundacje i przeglądam ich strony w Internecie. Na stronie Fundacji Centaurus zobaczyłam zdjęcie Bosmana. Miał coś w oczach. Zobaczyłam w nich taką dobroć i łagodność. Przeczytałam jego smutną historię. Pracował naprawdę ciężko w szkółce. Jednak w pewnym momencie przestał być ludziom potrzebny i wymienili go na „nowszy model”. Bardzo mnie to zasmuciło. Pomyślałam – trzeba mu pomóc. Odezwałam się do fundacji. Powiedziałam, że chcę go adoptować, bo mam stajnię i mogę mu zapewnić dom. Bardzo fajnie się to odbyło. Fundacja poprosiła mnie o zdjęcia stajni, by sprawdzić w jakich warunkach będzie mieszkać koń. I słusznie. Podpisałam umowę adopcyjną i Bosman do mnie przyjechał. Bardzo przeżywałam dzień jego przyjazdu. Nie zapomnę tego. Okazało się, że jego podróż trwa dłużej niż powinna, bo na trasie był jakiś wypadek i trzeba było jechać objazdem. Pan, który wiózł Bosmana zadzwonił do mnie i powiedział, że koń jest bardzo grzeczny. Zjadł co było do zjedzenia i zasnął. Pomyślałam, że to dobrze wróży. I gdy Bosman wreszcie do mnie dotarł, wyszedł z bukmanki, był trochę zdziwiony, ale nie był agresywny. Grzecznie poszedł na uwiązie do stajni. Wytarzał się w piachu, przywitał się z Rodezją i wszedł do swojego boksu. Jest niesamowity, taki wielki słodziak.

A jak zwierzęta w Pani stadzie dogadują się ze sobą?

One mają hierarchię. Najważniejszy jest Pepe, bo jest najstarszy, nie licząc koni. Razem z Rodezją od małego jeździł ze mną do stajni i świetnie się ze sobą dogadują. Choć Rodezja w ogóle nie lubi psów, dla Pepe i Benia robi wyjątek. Bosman (Wojtuś) uwielbia psy, w ogóle lubi wszystkie zwierzęta. Pepe był królem tego stada dopóki nie pojawił się Yeager. Okazuje się, że kot maine coon potrafi rządzić nawet psami. Gdy na schodach leży Yeager muszę zrobić krok, by go ominąć. Ale psy, które idą za mną już nie przejdą. Boją się go i czekają. Obserwowanie zwierząt jest lepsze niż kino.

Gdyby miała Pani wybrać – pies czy kot? 

Nie dokonam takiego wyboru. To niemożliwe. Każde z tych zwierząt jest inne, ale wszystkie są fantastyczne. I psy, i koty. Jednak, gdy ktoś mi mówi, że uwielbia psy, a kotów nie lubi, to pytam go, czy kiedykolwiek miał w życiu kota. Nigdy nie usłyszałam od osoby, która mówi, że nie lubi kotów, by miała kota. Niektórym ludziom wydaje się, że koty są nieprzystępne i nie potrafią kochać. To kompletna bzdura. To kot decyduje, kiedy chce się przytulać. Potrafi kochać, tylko nie okazuje tego w taki sposób jak pies. Koty są niesamowite, tylko trzeba je poznać.

Mówi się, że zwierzęta upodabniają się do swoich właścicieli… Czy znajduje Pani jakieś wspólne cechy charakteru ze swoimi pupilami?

Tak. Zastanawiam się tylko czy Rodezja się upodobniła do mnie, czy ja do Rodezji (śmiech). Obie mamy taki wredny charakterek. Obie lubimy postawić na swoim. Rodezja z jednej strony jest genialna pod siodłem. Przez tyle lat jeździłam na niej i naprawdę zawsze czułam się bezpiecznie. Z drugiej strony potrafi postawić na swoim, jak jej się coś nie podoba. Jest też niesamowicie inteligentna. Zawsze mnie to śmieszy, że jak przychodzi weterynarz, to muszę go prosić, żeby się schował za stajnią i nie odzywał się, bo Rodezja już go po głosie i wyglądzie rozpoznaje. Gdy tylko go zobaczy, robi w tył zwrot i jest na końcu pastwiska. A później trzeba za nią po pastwisku biegać. Wydaje mi się, że mamy z Rodezją sporo wspólnych cech. I jeszcze obie jesteśmy rude! Wszyscy się śmieją, że jesteśmy takie podobne.