Pani Izo, serce rośnie, gdy ogląda się Panią z wtulonymi zwierzami w programie GoggleBox. Proszę powiedzieć ile aktualnie zwierząt Pani posiada? Czy zostały adoptowane, znalezione?

Bardzo się cieszę, że mogę porozmawiać z ludźmi, którzy tak jak ja podzielają miłość do zwierząt. Cudownie jest wspólnie pomagać. Jeszcze do 2 stycznia było ich siedmioro, jednak nasz najstarszy piesek Duduś niestety odszedł. Trudno o nim nie wspomnieć. Był to bezdomny kundelek, niebywale zaniedbany. Nie do końca znamy jego przeszłość, jednak zdaje się, że był bity. Do samego końca nie dawał się głaskać po grzbiecie. Wymagał specjalnego dotyku od dołu. Obecnie w naszym domu jest 6 zwierząt: 5 psów i 1 kot. Najstarsza jest Sabunia – kundelek w typie owczarka niemieckiego. Przygarnęliśmy ją razem z jej siostrą – Sarą , której już niestety nie ma z nami. Zdaje się, że zostały porzucone z jakiejś hodowli, która nie przebiegła pomyślnie. W naszym domu mieszka jeszcze Kesilek, trafił do nas jak miał około 2 lata. Znaleźliśmy go na spacerze, był przywiązany do drzewa. Jako, że Kesil jest rudy ale nie chcieliśmy go nazywać tak banalnie Liskiem, to został Kesilem, czyli lisek pisany od tyłu. Kiedyś porzucano tylko kundelki, natomiast teraz ludzie porzucają również psy rasowe. Takim przykładem jest Dinuś, rasy york. Wspólnie z mężem, stwierdziliśmy że dla niego zdecydowanie łatwiej będzie znaleźć dom i tak też się stało. Oddaliśmy go do ludzi, z którymi spisaliśmy umowę adopcyjną, więc miałam do nich kontakt. Po jakimś czasie okazało się, że przestali odbierać telefony. Pojechaliśmy więc z synem ich odwiedzić, a na miejscu okazało się, że oni tego pieska sprzedali! Pies trafił do nowej rodziny w Gdańsku, gdzie udał się mój syn. Kiedy wrócił z Dinusiem, piesek był przeszczęśliwy! Nie chciał się od nas odkleić. Od tego czasu Dinuś ma straszną awersję do jazdy samochodem. Kolejnym naszym domownikiem jest Sisi – chihuahua. Pochodzi z nieuczciwej hodowli, gdzie przez 5 lat żyła w klatce i była potrzebna do rozrodu. Jestem również szczęśliwą mamą Afi (imię pochodzi od Afrodyty) – mastif tybetański. To jedyny pies, którego zakupiłam. Mamy jeszcze kotka o imieniu Pucia. Imię wybrał mój syn Joachim a pomysł zaczerpnął z granego ówcześnie przedstawienia Pinokio. Gospodyni Gephetto miała na imię Pucinalda a my wykorzystaliśmy skrót – Pucia. W międzyczasie adoptowałam jeszcze jednego psa – Kaszmira, jednak przejął go mój syn Joachim. W latach świetności mieliśmy 9 psów. Miłość i troska działa cuda. Trafiały do nas pieski w naprawdę zły stanie. Jednego ktoś porzucił, bo okazał się nietrafionym prezentem komunijnym, kolejny został wyrzucony do Warty. Aż trudno uwierzyć, jak ludzie potrafią być bezduszni. Psy, które już zostały spisane na straty, nikt nie dawał im szans – ja z rodziną odratowałam, z czego jestem ogromnie dumna. Często znajdujemy porzucone zwierzęta, dla których udaje nam się znaleźć odpowiedzialny dom.

Sławę przyniósł Pani program GoggleBox, w którym komentuje Pani produkcje telewizyjne. Jak trafiła Pani przed kamery TTV?

W zasadzie trafiłam tam dzięki psom! 9 lat temu przeglądając Internet natrafiłam na ogłoszenie „Jeżeli jesteś mężczyzną w związku i masz psa, którego kochasz to zgłoś się do naszego programu”. Ja długo się nie namyślając zgłosiłam męża. W zgłoszeniu napisałam, że ma żonę i  6 cudownych piesków. Dałam znać mężowi, że ktoś może do niego w tej sprawie zadzwonić, chociaż wspólnie liczyliśmy, że raczej tak się nie stanie. Jakie było nasze zaskoczenie, gdy się odezwali! Porozmawialiśmy i opowiedziałam co nieco o naszej rodzinie i o naszej miłości do zwierząt, a twórcy programu przedstawili jego formułę. Zapytałam czy to ja mogę wystąpić w programie z osobą towarzyszącą, a chwilę później pojechaliśmy z synem i dwoma pieskami na casting. Śmiechu było co nie miara. Poprosiłam Joachima żeby nie robił sobie nadziei, a bardziej potraktował to jaki ciekawy dzień, przygodę. A jednak po 2 tygodniach zadzwonili do nas i powiedzieli, że się spodobaliśmy i tak już od 9 lat jesteśmy na ekranach Goggleboxa z czego się bardzo cieszymy.

Dała się już Pani poznać jako osoba z wielkim sercem do zwierząt. Czy rozważała Pani kiedyś założenie przytuliska dla zwierząt?

Nie, jednak często znajdujemy porzucone zwierzęta, dla których udaje nam się znaleźć odpowiedzialny dom. Na tym jednak nie poprzestajemy. Jesteśmy w stałym kontakcie z osobami, który powierzyliśmy życie zwierząt. Myślę, że to cudowne, bo nie tylko pomagamy zwierzakom ale również rodzinom do  których trafiają. Bo przecież pies w domu to ogromna radość i mnóstwo miłości. Ludzie często podrzucają nam zwierzęta, bo wiedzą że ja nie odmówię pomocy.