Choroby endokrynologiczne to coraz częstszy powód wizyt w gabinetach weterynaryjnych. Zespół Cushinga jest wśród wszystkich zaburzeń o podłożu endokrynologicznym, jedną z częściej diagnozowanych chorób u psów. U około 80% psów zespół Cushinga spowodowany jest guzem przysadki, jest to tzw. postać przysadkowa. Przysadka wydziela hormon adrenokortykotropowy (ACTH), który stale pobudza korę nadnerczy do nadmiernego wydzielania kortyzolu. Predysponowane są do niej pudle miniaturowe, jamniki, teriery oraz psy w średnim wieku i starsze. U pozostałych psów, zwłaszcza ras dużych, może wystąpić postać nadnerczowa spowodowana nowotworem nadnerczy. W tym przypadku kortyzol jest produkowany w nadmiarze niezależnie od przysadki. Bez względu na przyczynę rezultat będzie taki sam – wydzielanego kortyzolu jest więcej niż organizm potrzebuje. Istnieje jeszcze postać jatrogenna spowodowana długotrwałą i nadmierną terapią glikokortykosteroidami, występuje ona bez względu na wiek, rasę, czy płeć.

Często, podczas rozmów na temat tego co potrafi dany pies lub dlaczego jest taki niegrzeczny, poruszany jest temat braku szkolenia zarówno tego w przeszłości jak i w przyszłości. Gdy pytam kogoś dlaczego jego pies nie potrafi wykonać nawet jednej prostej komendy albo dlaczego zachowuje się w danej sytuacji w zły sposób, pada odpowiedź – nie miałem/am czasu lub wiedzy. Niestety brakuje w tej odpowiedzi najważniejszego – braku chęci. Z kolei gdy pytam, co stoi na przeszkodzie, żeby od teraz zacząć pracować nad nauką dobrych lub/i wykluczeniem złych zachowań, słyszę – jest już za późno, mój pies jest już za stary. Czy wiek naprawdę ma tak duże znaczenie przy szkoleniu naszego czworonoga?

Jak powszechnie wiadomo psy pochodzą od wilka i zawdzięczają mu całkiem sporo cech. Jedną z pozostałości przekazywanych w genach jest wycie. To tak zwany atawizm, którego nie udało się zniwelować przez długie lata hodowli. Psy, chociaż bardzo różniące się od wilka nadal mają tę zdolność i wykorzystują możliwość wokalizacji w wielu przypadkach.

W hodowli zwierząt egzotycznych, najważniejszym parametrem na który powinniśmy zwracać uwagę jest temperatura. W zależności od gatunku który hodujemy, jej zakresy są różne i powinniśmy dobierać źródła ogrzewania w taki sposób, aby uzyskać warunki cieplne zbliżone do tych występujących w środowisku naturalnym, w którym dany osobnik żyje. Istnieje kilka metod ogrzewania zbiorników z egzotyką. Każda z nich ma swoje plusy i minusy, tak więc powinniśmy odpowiednio przemyśleć na który typ się zdecydujemy i który będzie najlepszy dla naszego pupila.

Czym jest ropień u kota? Jak sobie z nim radzić? Na te pytania odpowie dr Dawid Dymacz – niekwestionowany specjalista dermatologii zwierząt. Swoją wiedzę zdobywał na licznych kursach, szkoleniach oraz sympozjach. W swojej karierze pomógł wielu zwierzętom borykającym się z problemami skórnymi. W przychodni weterynaryjnej „Podaj Łapę” w Zabierzowie zdobył zaufanie wielu osób dzięki odpowiednio dobranemu leczeniu ich pupili. Do swojego zawodu podchodzi z ogromną pasją, a o chorobach zwierząt wie wszystko!

Pasożyty wbrew pozorom są bardzo rozpowszechnione w środowisku i wciąż stanowią zagrożenie dla naszych zwierząt, a także dla nas. Jednym z najbardziej powszechnych pasożytów wewnętrznych bytujących w jelicie cienkim u psów jest tasiemiec psi (Dipylidium caninum). Należy pamiętać, że pasożyt ten może być spotykany także u kotów. Tasiemiec psi jest spotykany na całym świecie, powoduje chorobę o nazwie dipylidoza. Nazywany jest czasami tasiemcem ogórkowym ze względu na kształt członów. Dorosła postać może osiągać długość nawet do 80 cm. Mogą one jednak przypominać także ziarna ryżu, pestki ogórka lub dyni. Do zarażenia dochodzi przez połknięcie pchły lub wszoły zawierające larwy pasożyta (m.in. dlatego tak bardzo ważna jest zwalczanie ektopasożytów). Czy tasiemiec psi powoduje jakieś szczególne objawy? Czy jest groźny dla człowieka?

Mity na temat zwierząt funkcjonują w naszym codziennym życiu, część z nich jest zwykłymi przesądami, część uprzedzeniami, jeszcze inne sprawiają wrażenie jakby pochodziły z jakiegoś trzeciorzędnego horroru.

Wybór podłoża do akwarium to bardzo ważna sprawa, nie tylko ze względów estetycznych. To od niego zależy, czy mieszkańcy akwarium będą mieli odpowiednie warunki do rozwoju. Podłoża biorą udział w ustalaniu równowagi biochemicznej i zapobieganiu namnażania się niebezpiecznych mikroorganizmów. Podpowiadamy, jakie rodzaje podłoży są dostępne i na co zwrócić uwagę przy wyborze.

Czy to znane przysłowie ma swoje odzwierciedlenie w stosunku do psa? Sezon grillowy ruszył na dobre, nic więc dziwnego, że wiele właścicieli psów zastanawia się, czy można poczęstować psiaka jakimś przysmakiem z rusztu. Podawanie kiełbasy psu wbrew pozorom wcale nie jest jednak dobrym pomysłem. Czy nasze czworonogi mogą jeść grillowane produkty?

Nadczynność tarczycy (hipertyroidyzm) to kolejna często występująca choroba endokrynologiczna u kotów. W jej wyniku dochodzi do zwiększonego wydzielania hormonów tarczycy: trijodotyroniny (T3) oraz tyroksyny (T4). Pierwsze przypadki tej choroby potwierdzono u tych zwierząt już na końcu lat 70. XX wieku w USA. Od tamtej pory liczba chorych kotów niestety stale wzrasta. Nadczynność tarczycy dotyczy przede wszystkim kotów w średnim oraz starszym wieku, zwykle dotyka kotów powyżej 8 roku życia. Rozpoznaje się ją u kotów 1,5 – 11,4% kotów na całym świecie. Wyróżnia się 3 postaci nadczynności tarczycy: przerost (hipertrofia), gruczolak (adenoma), gruczolakorak (adenocarcinoma).

Psy to bezwzględnie najlepsi przyjaciele człowieka. Nic dziwnego, że wiele osób nie wyobraża sobie bez nich życia. Często towarzyszą nam od najmłodszych lat i ciężko wyobrazić sobie emeryturę bez ciepłego, miękkiego, pachnącego wiatrem futerka przytulającego się w długie, jesienne wieczory. Korzyści z obcowania z psami jest mnóstwo. W wielu przypadkach pozwalają odsunąć poczucie samotności, a często nawet pomagają w pozbyciu się depresji. Posiadanie psa wpływa korzystnie na podejmowanie aktywności, co jest bardzo ważne w przypadku osób starszych. Poczucie obowiązku to kolejna ważna rzecz, na każdym etapie życie. Dzięki posiadaniu czworonożnego pupila osoby starsze mogą nadal czuć się potrzebne, aktywne i spełnione.

Jednym z bardziej popularnych mitów dotyczących psów, jest przekonanie, że małe rasy sprawiają mniej problemów niż te większe. Przy wyborze psa, ludzie często przykładają zbyt małą wagę do specyfiki danej rasy, a bardziej skupiają się na ich wielkości. Panuje błędne przekonanie że małe psy są łatwiejsze do wychowania, są mniej problematyczne, wymagają mniej ruchu i zabaw. Takim o to sposobem, wiele małych, aktywnych ras, żyje na co dzień, niezgodnie z ich naturą, co niestety, prędzej czy później skutkuje problemami behawioralnymi.