MIT 1. PSY NIE ROZRÓŻNIAJĄ KOLORÓW, A ICH ŚWIAT JEST CZARNO-BIAŁY

Wbrew powszechnemu mitowi o monochromatycznym widzeniu świata przez psy, rozróżniają one kolory. Prawdą jest jednak, że dostępna im gama kolorów jest zdecydowanie uboższa od naszej. Wynika to z budowy gałki ocznej, która u człowieka wyposażona jest w większą ilość czopków odpowiedzialnych za widzenie kolorów czerwonego, żółtego i niebieskiego. U psów występują tylko dwa typy czopków, które umożliwiają postrzeganie żółtego i niebieskiego. Spektrum odcieni widzianych przez psa ogranicza się zatem w dużej mierze do żółtego i niebiesko-fioletowego.

Duże znaczenie w analizie kolorystycznej ma jasność obiektu, dlatego mimo gorszej fizjologii, psy są w stanie odróżnić czerwony od zielonego na podstawie oceny jasności.

NA CZYM POLEGA PRAWO WEBERA-FECHNERA?

Zdolność do postrzegania przy małym dostępie światła jest mierzona przy pomocy prawa Webera-Fechnera, które porównuje fizyczną miarę bodźca z reakcją na ten bodziec, wykorzystując logarytm natężenia światła na powierzchni oka (Murphy, et al., 1997).

Prawo Webera określa próg, który musi zostać osiągnięty, by różnica w intensywności bodźca została dostrzeżona. U człowieka poziom krytyczny wartości Webera jest dużo niższy (0,11) niż u psa (0,24), dlatego pies nie zauważa różnicy w odcieniach. W teście na owczarku niemieckim i dwóch owczarkach belgijskich, polegającym na rozpoznawaniu odcieni bieli i szarości, wartość Webera wyniosła kolejno 0,22 i 0,27.

MIT 2. PIES NIE MOŻE OGLĄDAĆ TELEWIZJI

Do niedawna nie był to mit. Jednak wraz z rozwojem technologicznym pojawiły się na rynku telewizory o bardzo wysokiej częstotliwości odświeżania obrazu (100 Hz lub więcej), w których obraz jest już widziany przez psa jako płynny, a nie klatkowy, tak jak to było wcześniej. Czy to oznacza, że możesz obejrzeć najnowszy odcinek “M jak miłość” ze swoim pupilem? Nie do końca. Pies prawdopodobnie nie będzie zainteresowany tym, co się dzieje na ekranie, ponieważ ze względu na mniejszą liczbę widzianych kolorów, nie jest w stanie “zobaczyć” w pełni przedmiotów i osób na ekranie.  W badaniach eye-trackingowych nad psią telewizją (dog face tracking experiment) wykazano, że psy najbardziej zainteresowane są na ekranie przedstawicielami swojego gatunku. Ich uwagę przyciągają dźwięki innych psów, zabawek i głosowe pochwały ludzi.

MIT 3. PSIA ŚLINA LECZY RANY

Niestety nie jest to prawda, dlatego lepiej nie dawać pupilowi skaleczenia do oblizania. Ślina czworonogów zawiera substancję odkażającą, czyli lizozym o właściwościach bakteriobójczych. To białko dobrze radzi sobie z drobnoustrojami, ale tylko… u psów. Nie zadziała na ludzkie rany. Ślina psa przeniesie za to na ranę chorobotwórcze drobnoustroje (bakterie, wirusy, pasożyty). Może się więc wydawać, że to dobra sytuacja, gdy pies liże swoje własne rany, ale wcale tak nie jest. Uporczywe lizanie utrudnia proces gojenia się i może nadkazić ranę. Właśnie dlatego psy po operacji otrzymują specjalny kołnierz ochronny, który zapobiega wylizywaniu miejsca poddanego zabiegowi.

MIT 4. STARSZE PSY NIE NAUCZĄ SIĘ NOWYCH SZTUCZEK

Szczenięta, tak samo jak dzieci, uczą się dużo szybciej. Nie oznacza to jednak, że dorosły lub starszy pies nie może nauczyć się nowych rzeczy. Pies uczy się całe życie. Praca z psim seniorem, szczególnie takim, który nie ma żadnych podstaw szkoleniowych, wymaga dużo cierpliwości oraz konsekwencji, ale jest możliwa.

Nie należy obawiać się adopcji dorosłego lub starszego psa. Odpowiednie przygotowanie i dopasowanie psa do opiekuna to dobry początek na rozpoczęcie wspólnej przygody. Dorosły pies może zaaklimatyzować się w nowym miejscu i przyswoić panujące zasady. Jest to oczywiście trudniejsze niż w przypadku szczeniąt, ale efekty mogą pozytywnie zaskoczyć niejednego właściciela.

Czy warto uczyć starego psa nowych sztuczek? Tak! Nauka poprawia kondycję psychiczną pupila, wzmacnia więź z właścicielem i stymuluje psi mózg. Dzięki temu pies będzie dłużej w dobrej formie.

MIT 5. KUNDELKI CHORUJĄ MNIEJ NIŻ PSY RASOWE

Niestety, każdy pies może zachorować. Niezależnie, czy będzie to nowotwór, babeszjoza (choroba odkleszczowa) czy zwykłe przeziębienie, rasa psa nie ma aż takiego znaczenia. Większą rolę odgrywają czynniki osobnicze i środowiskowe.

Skąd więc wziął się ten mit o zdrowszych kundelkach? W przypadku psów rasowych znamy pochodzenie psa oraz najpowszechniejsze choroby występujące w danej rasie, takie jak np. dysplazja u berneńskich psów pasterskich lub problemy neurologiczne owczarków niemieckich w podeszłym wieku. Właściciele kundelków nie znają ich przodków i nie mogą wskazać żadnych skłonności do konkretnych chorób. Ponieważ o psach rasowych wiemy więcej, wydaje nam się, że chorują częściej.

Każdy pies i rasowy, i kundelek wymaga odpowiedniego żywienia, opieki weterynaryjnej oraz zaspokojenia podstawowych potrzeb (ruch, dostęp do świeżej wody, dobrej jakości karma). Dzięki temu zminimalizujemy ryzyko chorób, a regularne kontrole u weterynarza pozwolą na szybkie wykrycie ewentualnej choroby.

MIT 6. NIEKTÓRE RASY PSÓW SĄ Z NATURY AGRESYWNE

Wykaz ras psów agresywnych utrwalił się w polskim społeczeństwie, ale tak naprawdę trudno mówić o “agresywnej rasie”. Wpływ na agresję ma genetyka, wychowanie, czynniki środowiskowe czy stan zdrowia. Za większość pogryzień w Polsce odpowiadają… mieszańce.  Dlaczego na liście znalazły się m.in. rottweilery, tosa inu (mastif japoński), psy z Majorki czy buldogi amerykańskie? To psy, które pierwotnie były używane do polowań albo pilnowania bydła, dlatego musiały być bardzo silne i zdecydowane. Niektóre cechy przetrwały do teraz, dlatego np. rottweilery źle reagują na obcych. Silny instynkt terytorialny sprawia, że jest to trudna rasa, która w niedoświadczonych rękach może być agresywna.

MIT 7. SUCHY NOS OZNACZA CHOROBĘ

Nigdy nie diagnozuj swojego psa samodzielnie. A już na pewno nie rób tego, kierując się poziomem wilgotności jego nosa. Psi nos wysycha podczas snu. Na jego suchość wpływa też powietrze, słońce albo odwodnienie. Często suchy nos bardzo szybko wraca do pierwotnego (wilgotnego) stanu, a jego wysuszenie jest chwilowe. Z kolei bardzo mokry nos może być objawem przeziębienia. Nie kieruj się tylko wyglądem nosa. Zobacz, jak zachowuje się pupil, sprawdź, czy nie jest osowiały i jeśli coś Cię zaniepokoi, udaj się do weterynarza.

PODSUMOWANIE